Artan Hamurla Ne Yapılır? Bir Parça Hamur, Bir Parça Hayat
Bir Hikâyeyle Başlayalım…
O sabah mutfak, taze unun ve mayanın kokusuyla doluydu. Elif, sabahın erken saatlerinde kalkmış, mutfağın tezgâhına ellerini dayamıştı. Çocuklar uyanmadan poğaça yapmak istiyordu. Hamuru yoğurdu, üstünü bezle örttü. Her zamanki gibi biraz fazla yaptı — çünkü Elif’in doğasında “fazladan yapmak” vardı.
Yan odadan eşi Murat geldi. Saçları dağınık, elinde kahve kupası.
“Elif, yine orduya yetecek kadar hamur yapmışsın galiba,” dedi gülerek.
Elif başını kaldırmadan, “Belli mi olur, belki komşuya da veririm,” dedi.
İşte o anda, masanın köşesinde duran o küçük hamur parçası, hayatın kendisi gibi orada öylece kaldı.
Gözden kaçan ama değeri fark edilince içi güzellik dolan bir şeydi o.
Artan Hamur: Hayatın Arta Kalanları Gibi
Elif poğaçaları fırına sürdü, ama artan hamura bakarken içi burkuldu.
“Bunu atamam,” dedi kendi kendine.
Murat hemen devreye girdi: “O hamurdan minik ekmek yap, kahvaltıda yeriz.”
Erkeklerin o pratik, çözüm odaklı yaklaşımıyla konuşuyordu.
Elif ise hamura daha farklı baktı. Onun için o hamur, emeğinin uzantısıydı.
Bir şey atılamazdı; çünkü her şeyin bir hikâyesi, bir değeri vardı.
O artan hamuru alıp minik bir pide yaptı, biraz peynir ekledi, üzerine susam serpti. Fırına attı.
Evi saran koku, çocukluğundan gelen bir anıyı taşıdı ona.
Annesi de hep artan hamurlardan küçük ekmekler yapardı, “Bunlar senin payın,” derdi.
Elif bir anda annesinin sesini duydu, “Hiçbir şey ziyan olmaz kızım, biraz sevgi kat yeter.”
Erkekler, Kadınlar ve Bir Hamurun Farklı Hikâyeleri
Murat, o sırada kahvesini yudumlayarak plan yapıyordu.
“Bence artan hamuru donduralım. İleriye dönük verimlilik sağlar,” dedi.
Elif gülümsedi. “Senin her şeyin planlı olmasına bayılıyorum,” dedi, biraz alayla, biraz sevgiyle.
Ama onun kalbinde başka bir plan vardı: o hamurla çocuklara sürpriz yapmak.
Kadınlar böyledir işte; artan bir hamurda bile bir hikâye, bir duygu bulurlar.
Erkeklerse mantıklı düşünür, sistemi optimize ederler.
Ama ikisi birleşince ortaya çıkan şey, hem lezzetli hem anlamlı olur.
Artan Hamurla Neler Yapılır?
Aslında artan hamur, israf değil fırsattır.
Tıpkı hayat gibi — bazen artan şeyler, en özel tatları saklar.
İşte o fazla hamurla yapılabilecek birkaç fikir:
Mini ekmekler: Küçük topaklar yap, fırına at; kahvaltıya nefis minik ekmekler çıkar.
Pide veya gözleme: Hamuru aç, içine peynir, patates ya da kıyma koy. Hem kolay hem doyurucu.
Pizza tabanı: Hamuru biraz incelt, üstüne sevdiğin malzemeleri koy, anında ev yapımı pizza.
Tuzlu atıştırmalıklar: Üzerine zeytinyağı sür, susam serp, çıtır çubuklar hazır.
Tatlı dokunuş: Artan hamuru ceviz, tarçın ve biraz bal ile yoğur, fırında mis gibi kokan bir “improvisasyon tatlısı” elde et.
Ama unutma; bu sadece yemek değil, yaratıcılığın ve duygunun bir yansımasıdır.
Bir Parça Hamur, Bir Parça Sevgi
Elif fırından çıkan minik pidenin kokusuna baktı, burnunu çekti.
Murat da dayanamadı, “Şunu deneyeyim,” dedi.
Bir ısırık aldıktan sonra sustu.
“Bu… bu inanılmaz olmuş!” dedi şaşkınlıkla.
Elif hafifçe güldü: “Artan hamurdan yaptım.”
İkisi de bir an durdu.
O basit hamur, bir anda evin ortasında geçmişi, sevgiyi, emeği temsil eden bir şey haline geldi.
Murat, “Bazen planlı olmamak da güzelmiş,” dedi.
Elif, “Bazen kalpten gelen şeyler, tarif defterinde yazmaz,” diye yanıtladı.
Son Söz: Hiçbir Şey Gerçekten Artmaz
“Artan hamurla ne yapılır?” sorusunun cevabı aslında çok basit: Sevgiyle yoğrulan her şey yeniden can bulur.
Hayatta da böyle değil mi?
Artan zamanlar, unutulan duygular, ertelenen planlar… Hepsi bir şekilde yeniden şekil alabilir.
Yeter ki onları yeniden yoğurmayı bilelim.
Elif o gün sadece hamur pişirmedi.
Bir geleneği, bir sevgiyi, bir anıyı da yeniden ısıttı.
Murat içinse, hayatın sadece planlardan ibaret olmadığını hatırlatan küçük bir dersti.
Belki senin mutfağında da artan bir hamur vardır şu anda.
Onu atma. Belki içinde bir hikâye gizlidir — belki de senin çocukluğunun kokusu.
Peki sen, artan hamurla ne yaparsın?
Yorumlarda paylaş; belki senin tarifin, bir başkasının kalbine dokunur. 🍞💛